جلوه‌های کرامت انسانی اگرچه کرامت انسانی از روح دمیده شده خداوند در وجود انسان نشأت گرفته و شایسته است در آخرت نیز به کرامت مطلق ملحق شود اما به حکم عقل و براساس نقل، در این دنیا نیز اهداف والا و مقدس مدنظر خالق یکتا بوده است. شاید یکی از اهداف مورد نظر شارع مقدس، تحقق کرامت انسانی و فعلیت بخشیدن به جلوه های آن در زندگی دنیایی است. انسان بالفطره موجودی اجتماعی است، بنابراین کرامت انسانی باید در اجتماعات بشری تحقق و تجلی پیدا کند. و از آنجا که اجتماع بشری ضرورتا به حاکم و نظام مدیریتی نیاز دارد، در نتیجه تحقق کرامت انسانی با نظام مدیریتی جامعه ارتباط مستقیم پیدا می کند. یک حکومت دینی و نظام مدیریتی مبتنی بر شرع مقدس، اگر بخواهد در راستای خواست و فرامین الهی حرکت کند باید یکی از برنامه هایش تحقق کرامت انسانی در جامعه باشد و برای این منظور، لاجرم به راهکارها و شیوه های مبتنی بر شرع مقدس، نیازمند است.
 
در ادامه بحث به برخی از این شیوه ها و به عبارت دیگر به برخی از جلوه های تحقق کرامت انسانی از دیدگاه حضرت علی(علیه السلام) می پردازیم:

وضع زنان قبل از اسلام (قسمت اول)

وضع زنان قبل از اسلام (قسمت اول) زن در یونان باستان  تنها مخلوقی حقیر شمرده می شد بلکه حداقل به عنوان انسان با زن رفتار نمی شد. زن همانند شیء در اختیار مرد بود و مرد هرگونه رفتاری را با او انجام می داد و زن در این دوره از هیچ حقوقی برخوردار نبود، در نتیجه از فعالیت اقتصادی و اشتغال نیز محروم بود.
 
وضع زنان و دختران در عربستان قبل از اسلام وجاهلیت بسیار رقت بار بوده است؛ دختران در نظر پدران، و زنان در نظر شوهران موجودی ضعیف و بی قیمت و قابل تملک و معامله بوده اند. اختیارات مرد نامحدود بود و مادر در محدوده خانه زندگی می کرد ولی حق هیچ گونه مداخله ای در امر زندگی نداشت. یکی از بدترین سنت های جاهلی در عربستان قبل از اسلام، زنده به گور کردن دختران بوده است. ظاهرا اولین قبیله ای که عمل غیرانسانی دختر کشی را انجام داد قبیله بنی تمیم بود. البته جای تعجب ندارد چون در عصری که در جوامع به اصطلاح متمدن آن روز، یعنی ایران، یونان و روم با زنان همانند برده رفتار می کردند، در عربستان جاهلی نباید بیش از این متوقع بود. در این دوران فعالیت اقتصادی و اشتغال زنان اصلا مطرح نبوده است. زن در اروپای قرون وسطی از هیچگونه حقوقی برخوردار نبود و در این دوران اگر چه زنان به کار کشاورزی می پرداختند اما نه به عنوان مالک، بلکه به عنوان افرادی مملوک برای دیگران کار می کردند.